De poëzie van kleur, verf en huid

Er is het pure ple­zier in het toevallig ontstane – de poëzie van kleur, verf en huid – en er is het zoeken naar het moment waarop er een coherent geheel ontstaat: een doorleefde, geschil­derde werke­lijk­heid. Soms zijn de werken juist schraal gehouden en volstaan een enkele lijn, een sum­mier vlak en het wit van de ondergrond om een ruimte op te roepen, waarin niet alleen de kun­ste­naar, maar ook de kijker dwalen kan. Toets, lijn en kleur verlenen karakter aan het ge­schilderde land en vullen de verbeel­de werkelij­k­heid met emotie. Ze paren stilte aan onrust, orde aan cha­os, lichtheid aan zwaar­te, realisme aan betovering – en getuigen van een wereld waarin eenzaamheid en bewogen­heid hand in hand gaan.